Eνας ακόμη περιττός θάνατος

Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του… Δεν μπορούσε να μου το πει άλλωστε. Το σώμα του κείτονταν τσακισμένο, δίπλα στο κράσπεδο στην άνοδο της λεωφόρου Συγγρού, λίγο πριν από τις 10 το βράδυ της Τετάρτης.

Με έχει προσπεράσει λίγο νωρίτερα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Από τη συνεπιβάτιδά του, το μόνο που είχα προλάβει να δω ήταν τα καστανά της μαλλιά που ανέμιζαν. Δεν φορούσε, επίσης, κράνος. Τώρα την έβλεπα πεσμένη στο οδόστρωμα. Στο πρόσωπό της αποτυπωνόταν η έκπληξη, αλλά και ο οξύς πόνος. Τα καστανά της μαλλιά βάφονταν κόκκινα από το ίδιο της το αίμα.

Εκείνος (σύντροφος, φίλος, αδελφός;) λίγα μέτρα πιο εκεί. Χωρίς αναπνοή.

Τα πρόσωπα όσων βρίσκονταν κοντά, όσων σταματήσαμε δίπλα τους για να «κόψουμε» την κυκλοφορία ώστε να μη συμβεί το χειρότερο, κάτωχρα από τη φρίκη, από τον αναπάντεχο θάνατο.

Πόσο εύκολα τσακίζει, τελικά, μία ανθρώπινη ζωή. Πόσο εύκολα χάνονται όνειρα, σχέδια, ελπίδες για το μέλλον. Πόσο εύκολα, από τη μία στιγμή στην άλλη, οικογένειες περνούν από την ευχάριστη ρουτίνα της ύπαρξης, στην οδύνη και στο σκότος της απώλειας.

Δεν σας κρύβω ότι θύμωσα. Εξοργίστηκα, για την ακρίβεια, όπως και όλοι οι άλλοι αναβάτες μηχανών που, μέλη της ίδιας δίτροχης οικογένειας, σταματήσαμε για να προσφέρουμε βοήθεια. Δεν τον είχε χτυπήσει κάποιος, δεν τον έκλεισε αυτοκίνητο, όπως συχνά συμβαίνει με τους οδηγούς Ι.Χ. που δεν προσέχουν όσο πρέπει τα δίκυκλα. Ηταν η ταχύτητα που σκότωσε και η ανοησία. «Πες μου ρε φίλε, πες μου, γιατί δεν φορούσαν κράνος;» με ρώτησε κάποιος, με τα μάτια κόκκινα από την ένταση. «Θα είχαν σωθεί, θα έσπαγαν τα χέρια ή τα πόδια τους, αλλά θα είχαν σωθεί», έδωσε μόνος του την αυτονόητη συνέχεια.

Η είδηση δεν πέρασε ούτε στα «ψιλά» των εφημερίδων. Άλλωστε, σχεδόν 100 συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο κάθε μήνα. Από υπερβολική ταχύτητα, επειδή δεν φορούσαν κράνος ή δεν χρησιμοποιούσαν τις ζώνες τους. Τις διάβαζα κι εγώ αυτές τις στατιστικές, ομολογώ ασυγκίνητος. Η απώλεια μιας ζωής, όμως, και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου, φέρνει τους «αριθμούς» στα ανθρώπινα μέτρα. Εκατό άνθρωποι νεκροί, εκατό οικογένειες, εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί να θρηνούν…

Φόρεσα το κράνος μου, όπως συνήθως κάνω, αλλά για πρώτη φορά ήλεγξα ξανά και ξανά αν είχε ασφαλίσει σωστά. Ξεκίνησα για το σπίτι, σκασμένος. Η εικόνα των δύο στην άσφαλτο, που με στοίχειωνε όλο το βράδυ χθες, είμαι σίγουρος ότι σε λίγο καιρό θα μείνει πίσω. Θα ξεχαστεί. Ηταν η «κακιά στιγμή», όπως λέγεται, και η… ζωή συνεχίζεται.

Χθες το πρωί, πριν ανέβω στη μηχανή μου, ασυναίσθητα ήλεγξα το κράνος μου. Είναι αλήθεια ότι η «κακιά στιγμή» μπορεί να προκύψει οποτεδήποτε. Δεν χρειάζεται, όμως, να προκαλούμε την τύχη μας…

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Γιωργου Tερζη / gterzis@kathimerini.gr